Núria Guiuk, lan honetan, yogaren praktika aztertzen du; yogaren ikerketa dokumental eta ikonografiko bat egiten du: yogako jarreren eraikuntza historikoa eta jarrerek gorputzei rol, arau eta botere-egiturak nola ezartzen dizkieten, autodiziplinaren, osasunaren eta edertasunaren kultura bat sortzen baitute. Egungo yoga, praktika espiritual bat bada ere, gorputzaren kapitalizazioan harrapatuta dago, hainbat kontzepturen bidez, hala nola edertasuna, osasuna eta autoterapiaren inguruko objektu fetitxeen industria.

Artistaren arabera, «digitaltasuna desirarako espazio bat bezala eztabaidatzen da, baina baita kontrolerako espazio bat bezala ere, droga eta psikotropiko kolektibo bezala; arima (Interneten, entitate lurrunkor, birtual eta informatibo bezala ulertuta) gorputzaren materialtasunetik askatzen da eta nonahi eta modu ikusezinean behatu, ukitu eta manipulatu daiteke».